Posts

صبح شو

صد سال پيش بود كه موبايلهاى همه دوربين‌دار شد  و ملت شروع كردند عكسهاى بى‌روتوش واقعى منتشر كردن. يك ژانرى بود به اسم صبح شو كه رسما از زير لحاف شروع مى‌شد و مردم صورت نشسته، عكس چهره كج و كوله و خمار از خوابشان را توى شبكه‌هاى اجتماعى مى‌گذاشتند. البته كه همه صادق نبودند و حتما خيلى‌ها هم تقلب مى‌كردند و مى‌رفتند صورت مى‌شستند و ميك آپِ نو ميكاپ* مى‌نشاندند روى صورت و بعد عكس مى‌گرفتند و بقيه مى‌رفتند توى شكمشان كه «تو تقلب كردى و ژانر را خراب كردى.»  تا قبل از دوربينهاى موبايل‌دار و صبح شو آدمهاى معمولى عكسِ بد نامرتب نمى‌گرفتند. براى همين هم تعداد عكسهاى واقعى ما، خيلى كم است. والدين ما يك حلقه فيلم ٢٤ تايى مى‌انداختند توى دوربين و خب خودش مراسمى بود كه فقط ٢٤ تا عكس بيندازى و بعد حلقه فيلم را دربياورى ببرى بدهى عكاسى كه چاپ كنند و يك هفته بعد بروى تحويل بگيرى. همين مراسمى كه بچه‌هاى ما، در كل عمرشان نديده‌اند و اصلا نمى‌دانند كه به جز خدا كه عجب صبرى دارد، ما هم عجب صبرى داشتيم تا مدتها صبر كنيم براى ٢٤ عدد عكس.  فكر مى‌كنم تنها عكس واقعى بچگيهايم مال وقتی باشد كه قهر
Read more

- « در من هزاران من است.»

روحم از سرعت زندگی‌ام عقب افتاده‌است. مانده جایی حوالی دریا که توی سفر اخیر تا نزدیکش رفتم و وقت نشد که بروم کنارش. حتی بوی دریا را نشنیدم و یک جوری قلبم مچاله ماند. چرا باید برنامه زندگی من اینقدر فشرده باشد که 6 دقیقه با ماشین با ساحل فاصله داشته باشم ولی نتوانم بروم ساحل؟ این همه می‌دوم که به کجا برسم؟ فکر می‌کنم این همه می‌دوم که برسم به خانه و رسیدن به خانه تنها چیزی است که به زندگی معنی می‌دهد. اما خانه ماندنم هم کوتاه شده. در خانه هم خسته‌ام. مثل پسرم که خسته، خیلی خسته است. چله بعدی را به نیت پسرم و رهایی‌اش از خستگی‌ها شروع می‌کنم. برای همین 30 اردیبهشت شروع می‌شود و 7 تیرماه تمام و سعی می‌کنم بیشتر از مادرانگیها بنویسم. نمی‌دانم این یکی چله مرا کجا خواهد برد البته. معمولا رها می‌کنم تا جریان ذهنی که درگیرش می‌شوم مرا با خودش ببرد و ته‌اش به هیچ ساحلی هم نرسیم، پسر کنکورش را می‌دهد و حداقل آنجا یک چیزی تمام می‌شود.   دلم می‌خواهد برای خودم کاری انجام بدهم و آن هم نمی‌شود. وسط نقشهایم گرفتار شده‌ام.   -             ما
Read more

- یک لنگه کفش چرم مصنوعی سیاه

پسر را رساندم مدرسه و توی راه برگشت وقتی آمدم توی امام علی شمال، ترافیک نامعمولی زیر پل دیدم. سه چهار ماشین پلیس ایستاده بودند و چند ماشین عادی. مردی روی چمنها دراز کشیده بود و رویش کاور کش‌دار آبی رنگ انداخته بودند. کاور احتمالا مال یک تخت بود نه مال بدن انسان. پاهایش با کفشهای سیاه بندی از کاور آبی بیرون مانده بود. پلیسها اطرافش بودند و خبری از آمبولانس نبود. فکر کردم یک موتور تصادف کرده ولی خبری از موتور نبود . عصر یکی از همسایه‌ها گفت که مردی امروز از بالای پل پریده و خودکشی کرده. به پل صدر فکر کردم. به اینکه فاصله چندانی با زمین چمن شیبدار زیرش ندارد و چطور می‌شود از آنجا خودکشی کرد. عصر که داشتم می‌رفتم دنبال پسرم روی چمنها، کاور آبی مچاله مانده بود و یک لنگه کفش مشکی بزرگ و می‌شد فراموش کرد که یکی صبح آنجا زندگیش را تمام کرده. فردایش پسرم گفت شنیدی کسی توی امام علی شمال خودکشی کرده؟ نمی‌دانم این بچه ها چطور همه خبرها را می‌شنوند و از همه چی خبر دارند. گفتم بله و دیدمش هم ولی با عقلم جور در نیامد که یکی از آن فاصله کم پری
Read more

- «جام یا بستر یا تنهایی یا خواب؟ برویم»*

بچه گفت: «دیدی جنگ شد؟ تو گفته بودی جنگ نمی‌شه.» گفتم: «فکر نمی‌کردم که بشه.»     توی راه مدرسه بودیم. ذهنم از همان دیشب که خبر راه افتادن پهپادها را خواندم، یک دور دنبال راه‌حلهای ممکن گشته بود و دور دوم به این نتیجه رسیده بود که از ما کاری برنمی‌آید جز زندگی کردن. جز با سماجت به زندگی ادامه دادن.     پرسید: «حالا چی می‌شه؟» گفتم: «هیچی»   نگفتم به زندگی ادامه می‌دهیم. بچه ها می‌روند مدرسه. برای کنکور سراسری آماده می‌شوند. من می‌روم سرکار. نقشه‌هایی برای خانه‌های مردم می‌کشم. چیزی می‌خورم. برمی‌گردم خانه. گربه‌هایم را بغل می‌کنم. به گلدانهایم آب می‌دهم و غذایی درست می‌کنم. به جای سریالی که تمام شده، یکی دیگر پیدا می‌کنم. ظرفها را می‌شویم. خاک گربه‌ها را تمیز می‌کنم و به مسائل جزئی خیلی خیلی کوچکی که لازمه زنده بوده است، با سماجت تمام توجه می‌کنم.     به اینکه خانه ام آنقدری که باید تمیز نیست و اتاقهایم آنجوری که باید مرتب نیستند و یخچال و فریزرم آنقدری که دلم می‌خواهد پر نیستند و مولتی ویتامین گربه‌ها تمام شده و بچه از مریضی عید‌ش خوب خ
Read more

- « سهم من آسمانیست که آویختن پرده‌ای آن را از من می‌گیرد.»*

رسیده بودم دم در و داشتم دنبال دلقک و بقیه گربه‌ها می‌گشتم که دوست کوچکم را همراه مادرش دیدم. دخترک فسقلی که فرفره‌ای همقد خودش دستش بود و سرعت حرکتش با آن پاهای تپل کوتاه آنقدر نبود که پره‌های فرفره بچرخد. مرد نگهبان بیرون آمد. دخترک را بغل کرد و دوید. فرفره قرمز و زرد و سبز و آبی شروع کرد به چرخیدن و بچه از ذوق جیغ زد. نگهبان بچه را برد تا دم آسانسور و همانجا ایستاد تا مادر رسید و برگشت. من پرسیدم اوضاع گربه‌ها چطور است و غذا خورده‌اند که گفت خورده‌اند. شیفتش توی ساختمان ما از هفت صبح تا هفت شب است. هر روز خدا، هر روز ... چند روز پیش از یکی شنیدم که خانه همین نگهبان یعنی آقای س. خیلی دور است. گفتند 4 صبح راه می‌افتد که به شیفت 7 صبح برسد. سر حرف که باز شد پرسیدم واقعا خانه شما اینقدر دور است؟ گفت خانه‌اش نزدیک اسلامشهر است و شبها ساعت 10 می‌رسد خانه و صبح واقعا هم ساعت 4 راه می‌افتد. نمی‌دانم چرا تا به حال فکر می‌کردم مجرد است. گفت بچه دارد. بچه‌های بزرگ. دختری 24 ساله و پسری همسن بچه من و پای کنکور. فکر کردم مرد 12 ساعت اینجاست
Read more

▫️جهنمِ بهشت

 نقاشى را از بازار بالى خريدم. گذاشتم لاى يك كتاب و با خودم آوردم. براى خانه تازه دادم قابش كردند. توى بالى، در آن بازارچه شلوغ كه پر از آدمهاى لاغر سياه و توريستهاى خوشحال بود، من اين نقاشى را انتخاب كردم. بالى، قريه خوشبخت آدمهاى بدبخت است. كشورى پرجمعيت و مسلمان كه هتلهايى شبيه بهشت در خودش دارد و طبيعتى عجيب. بالى واقعا شبيه‌ترين جا به بهشت است كه رفته‌ام. وقتى خسته‌ام، چشمهايم را مى بندم و يك دم غروب خودم را كنار استخر، وسط آن جنگل مه‌آلود مجسم مى‌كنم. همان وقت كه بارانى ريز و نامرئى مى‌باريد كه سرد نبود و يك لايه نازك مه، روى استخر بى‌لبه* نقش مى‌بست و من فكر مى‌كردم خاطره بهشت را بايد بپيچم لاى همين نقاشى و با خودم ببرم.  همانجا، درست كنار اين خاطره، يك مرد ايرانى توى آب دارد با مرد ديگرى ويديو كال مى‌كند و بلند بلند حرف مى‌زند و مدام موبايل را مى‌چرخاند تا زنهای بیکینی‌پوش را نشان رفيقش بدهد. من، به مرد چشم‌غره مى‌روم كه یعنی حرفهايش را مى‌فهمم و سعى مى‌كنم او را از خاطره بهشت جدا کنم ولى نمى‌شود. درست كنار لايه مه نازك، مرد با موهاى حنايى كم پشت، تن بدشکل و چهره زشتش
Read more

▫️«در حسرت درناها»

پسرم براى ورود به دنياى بزرگسالى عجله دارد. براى رانندگى، براى سر كار رفتن، براى دسته چك و قسط و هزاران چيز ديگر كه چسبيده پشت عناوینی به ظاهر دلچسب. پسرم نمى‌داند كه يك بار كه بزرگسال شدى، ديگر نمى‌توانى عقبگرد كنى به دنياى كودكى و نوجوانى. انگار جادوى كودكى با آن اولين گواهینامه، اولین بيمه، اولين كد سجام و سجاد و سخا و هزار چيز ديگر گرفتن مى‌شكند و بعد ديگر تا چشم مى‌گردانى بزرگسالى است.  بزرگسالى از حالا تا آخر تا وقتى زنده‌اى. پسرم اين را نمى‌داند. پسرم فكر مى‌كند اگر دستش توى جيب خودش باشد و ماشين را به ميل خودش اين طرف و آن طرف ببرد، زندگى شيرين مى‌شود. پسرم از درس خواندن خسته است.  من از بزرگسالى خسته‌ام. مى‌خواهم گواهينامه و كد بيمه و هزاران كد ديگر را تحويل بدهم و برگردم به خانه پدرى. به خانه‌اى كه در آنجا كسى ديگر، مسئول تامين امنيت و آرامش و غذاست. به نقطه اى از زندگى‌ام برگردم كه دارم درس مى‌خوانم و اين درس خواندن جديترین واقعيت زندگى است. برگردم كه به نقطه‌اى كه هنوز آينده، همه روشنى است و در آن خبرى از آسم كودكم، طلاق و صاحبخانه نيست. دنيا كوچك و گرم و قابل ا
Read more

- طرز تهیه متروپل

  پسرم می‌گوید مامان ببین تیرآهنهای سیاه را دارند بالا می‌برند. اگر ساکن خانه قبلی بودم پرواز تیرآهنهای سیاه می‌توانست حسابی غمگینم کند. تمام پنجره‌های خانه قبلی رو به همین زمین بود که قرار است ساختمانی 15 طبقه در آن ساخته شود. ساختمان 15 طبقه خانه خیابان نوبهار را خفه می‌کند. چیزی از منظره کوه برایش باقی نمی‌گذارد. دو سه روز بعد ستونهای انتهای زمین هم که علم می‌شوند می‌بینم که نصف منظره کوه ما هم از دست خواهد رفت.     چه می‌شود کرد؟ اینجا تهران است. شهری که در آن خاطره‌ها و کوهها مدام اسیر دست قوانین مسخره می‌شوند. چرا باید در آن زمین باریک و دراز یک ساختمان 15 طبقه ساخته شود در حالی که همه ساختمانهای هم جوارش حداکثر 10-11 طبقه هستند؟ تو می‌گویی به این ستونهای باریک نمی‌آید که توان حمل بار یک ساختمان 15 طبقه را داشته باشند. می‌دانم که ساختمان مجوز 8 طبقه داشته و بعد معلوم نیست که کی و کجا دم چه کسی را دیده اند که ساختمان به اندازه دو برابر خودش قد کشیده و چه کسی در بند این است که دوباره بدهد سازه ساختمان را طراحی کنند
Read more

- کیک اسفناج فلوکستین نیست!

دیروز، از سر کار که آمدم خانه، توی آسانسور با آدم کوچولوی قرمزپوشم روبرو شدم. این بار همراه مادرش بود و یک فرفره همقد خودش گرفته بود دستش. به مادرش گفتم که من قبلا با دختر شما آشنا شده‌ام. صبحها که بچه‌ام را می‌برم مدرسه.     گفتم بچه و زن، فکر کرد بچه یعنی بچه دیگر. فکر نکرد که من به مرد گنده‌ای که صد کیلو وزن دارد و ریشهایش را یک روز در میان می‌زند و با من در مورد سرمایه‌گذاری در فورکس بحث می‌کند، می‌گویم بچه. گفت آخی. بچه شما هم همین قدیه؟ خنده‌‌ام گرفت. نشسته بودم که همقد دخترک باشم که واقعا بامزه بود. گفتم نه. بچه من سال آخر است. اسم دخترش را پرسیدم و گفت: سوین.   بعد رسیدند طبقه سوم و سوین و مادرش و فرفره پیاده شدند. من رفتم طبقه پنجم و در خانه را باز کردم و کیسه‌های خرید را گذاشتم زمین و کارشناسهای بررسی و طبقه‌بندی خانگی‌ام بلافاصله آمدند سر خریدهای من. یک جا خوانده بودم که گربه‌ها، وقتی با دست پر از بیرون برمی‌گردی فکر می‌کنند شکار موفقیت‌آمیز بوده. چون من مادرشان هستم. گربه که معنی شغل و طراحی مجتمع مسکونی
Read more

▫️جای خالی آدمها، تکیلا و شیاطین دیگر

مانده‌ام خانه، كنابخانه بزرگ گوشه پذيرايى را ريخته‌ام بيرون و زل زده‌ام به هجوم اشيا روى ميز. مثل مريضى كه وسط جراحى نگاهش كنى با دل و روده‌اش كه ريخته بيرون و بشينى فكر كنى اين همه شات تكيلا را مى‌خواهى چه كار؟ اصلا مگر ديگر اين همه آدم دارى كه بياييند دور هم تكيلا بخوريم و يا اصلا ديگر مگر تكيلايى در كار است؟   به كتابها نگاه كنى كه بيشترشان توى انبار هستند و بيرون ريختن انبار را گذاشته‌اى بعد از كنكور كه آن همه كتاب درسى و غيردرسى را بار بزنى ببرى جايى كه شايد به كار كسى بيايد. در كتابخانه گوشه پذيرايى، فقط سه تا قفسه كتاب است و بقيه ظرف ظرف ظرف و ظرفهايى كه بايد باشند و ظرفهايى كه نمى‌دانى چرا هستند و ظرفهايى كه قشنگند ولى تو دوستشان ندارى و قشنگند ولى دومان اجازه نمى‌دهد بگذارمشان روى ميز و شايد روزى جايى ديگر به كار بيايد.   گربه‌ها فكر مى‌كنند برايشان تفريحات تازه درست كرده‌ام. مى‌پرند توى قفسه ها، كتابها و ظرفها و ليوانها را بو مى‌كنند و من دلم مى‌خواهد از اين همه شلوغى خودم را رها كنم و نمى‌توانم. چيزى در درونم است كه رها نمى‌شود. پيچيده شده د
Read more